Προφέρεις αργά τις αποφάσεις
και προχωρείς σαν σύννεφο ανάμεσα στ’ αστέρια
που περιμένουνε φεγγάρι.
Τη βαθιά σιωπή μου
μπορείς στα σκοτεινά να τη διαβάσεις;
Σε κύμα ρίχνεις την καρδιά μου
που κόβει στα δυο τ’ αγαπημένα.
Προφέρεις αργά τις αποφάσεις
και περπατάς σαν σύννεφο αδειάζοντας ανέμους
σε περασμένα καλοκαίρια.
Στην υγρή σιωπή μου
μ’ ακούς που μυστικά σ’ αποζητάω;
Τα βράδια δένεις τα ποτάμια
κι ανάβεις το φως που μ’ ερημώνει.
|
Proféris argá tis apofásis
ke prochoris san sínnefo anámesa st’ astéria
pu periménune fengári.
Ti vathiá siopí mu
boris sta skotiná na ti diavásis;
Se kíma ríchnis tin kardiá mu
pu kóvi sta dio t’ agapiména.
Proféris argá tis apofásis
ke perpatás san sínnefo adiázontas anémus
se perasména kalokeria.
Stin igrí siopí mu
m’ akus pu mistiká s’ apozitáo;
Ta vrádia dénis ta potámia
ki anávis to fos pu m’ erimóni.
|