Σαν των ματιών σου τις βαφές | San ton matión su tis vafés

Χαράχτηκε το βλέμμα σου στα δυο
με κάτι δάκρυα πικρά μπογιατισμένα

Και μου ‘πες ξημερώματα “πάρε με από δω”
κι απ’ τη σιωπή προτίμησες δυο λόγια μεθυσμένα

Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
κι εσύ φοβάσαι.

Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες
σαν των ματιών σου τις βαφές
να με θυμάσαι να με θυμάσαι.

Οι αγάπες σου σ’ αφήσαν μοναχή
σου μάθαν πως να φεύγεις μ’ ένα “γεια σου”

μα κάποιο βράδυ ξέχασες μια πόρτα ανοιχτή
κι ένα σπιρτόκουτο που γράφει τ’ άνομά σου.

Charáchtike to vlémma su sta dio
me káti dákria pikrá bogiatisména

Ke mu ‘pes ksimerómata “páre me apó do”
ki ap’ ti siopí protímises dio lógia methisména

Ta chrónia fevgun thes de thes
san ton matión su tis vafés
ki esí fováse.

Ta chrónia fevgun thes de thes
san ton matión su tis vafés
na me thimáse na me thimáse.

I agápes su s’ afísan monachí
su máthan pos na fevgis m’ éna “gia su”

ma kápio vrádi kséchases mia pórta anichtí
ki éna spirtókuto pu gráfi t’ ánomá su.