Η γαλανή η κοπέλα, η μούσα η καλή
ειν’ ο καιρός που με γέλασε απ’ την αρχή
κι έμεινε πόθος και νόστος παντοτινός
παλιές ιστορίες θλιμμένα τραγούδια στο φως
Σαν τα καραβιά που χάθηκαν στο γυρισμό
κι έγιναν κοραλιά `γιναν ανθοί στο γιαλό
θα με βασανίζεις τις νύχτες τα δειλινά
σε κάθε της χτύπο η καρδιά μου θα σ’ ακουμπά.
Έτσι να μείνεις μέσα στο χρόνο
σαν ξωτικό,
να σ’ ονειρεύομαι να σ’ ανταμώνω
να σ’ αγαπώ.
|
I galaní i kopéla, i musa i kalí
in’ o kerós pu me gélase ap’ tin archí
ki émine póthos ke nóstos pantotinós
paliés istoríes thlimména tragudia sto fos
San ta karaviá pu cháthikan sto girismó
ki éginan koraliá `ginan anthi sto gialó
tha me vasanízis tis níchtes ta diliná
se káthe tis chtípo i kardiá mu tha s’ akubá.
Έtsi na minis mésa sto chróno
san ksotikó,
na s’ onirevome na s’ antamóno
na s’ agapó.
|