Στο παραθύρι στεκόσουν
κι οι δυνατές σου οι πλάτες
φράζαν ακέρια τη μπασιά
τη θάλασσα τις τράτες.
Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος
πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ’ αυτί σου σπίθιζε
η γαζία τ’ αποσπερίτη.
Κι ήταν το παραθύρι μας
η θύρα όλου το κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο
που τ’ άστρα ανθίζαν φως μου.
Κι ως στεκόσουν και κοίταζες
το λιόγερμα ν’ ανάβει
σαν τιμονιέρης φάνταζες
κι η κάμαρα καράβι.
Και μες στο χλιό και γαλανό
το απόβραδο έγια λέσα
μ’ αρμένιζες στη σιγαλιά
του γαλαξία μέσα.
Και το καράβι βούλιαξε
κι έσπασε το τιμόνι
και στου πελάγου το βυθό
πλανιέμαι τώρα μόνη.
|
Sto parathíri stekósun
ki i dinatés su i plátes
frázan akéria ti basiá
ti thálassa tis trátes.
Ki o ískios su san archángelos
plimmírize to spíti
ki eki st’ aftí su spíthize
i gazía t’ aposperíti.
Ki ítan to parathíri mas
i thíra ólu to kósmu
ki évgaze ston parádiso
pu t’ ástra anthízan fos mu.
Ki os stekósun ke kitazes
to liógerma n’ anávi
san timoniéris fántazes
ki i kámara karávi.
Ke mes sto chlió ke galanó
to apóvrado égia lésa
m’ arménizes sti sigaliá
tu galaksía mésa.
Ke to karávi vuliakse
ki éspase to timóni
ke stu pelágu to vithó
planiéme tóra móni.
|