|
Στην Καλαμάτα μόνες τους
φυτρώνουν οι πορτοκαλιές
κι οι γλάροι τους αιώνες τους
μετράνε στις ακρογιαλιές.
Στο κάστρο μέσα οι μέλισσες
γυρεύουνε την Ιζαμπώ
μα εσύ ποτέ δε θέλησες
στο περιβόλι σου να μπω.
Με κόκκινο πουκάμισο
σακάκι σταυρωτό
στον ποταμό τον Πάμισο
χαρταετούς ψηλά πετώ
στον ποταμό τον Πάμισο
χαρταετούς πετώ
με κόκκινο πουκάμισο
και με σακάκι σταυρωτό.
Εδώ στην Πελοπόννησο
γλυκά τα σήμαντρα χτυπάν
λατρεύουνε το Διόνυσο
θεός τους όμως είν’ ο Παν.
Γι’ αυτό στεφάνι φόρεσα
σαν τους παλιούς τους Σιληνούς
και σ’ ουρανούς προχώρησα
που δεν τους φτάνει ανθρώπου νους.
|
Stin Kalamáta mónes tus
fitrónun i portokaliés
ki i glári tus eónes tus
metráne stis akrogialiés.
Sto kástro mésa i mélisses
girevune tin Izabó
ma esí poté de thélises
sto perivóli su na bo.
Me kókkino pukámiso
sakáki stavrotó
ston potamó ton Pámiso
chartaetus psilá petó
ston potamó ton Pámiso
chartaetus petó
me kókkino pukámiso
ke me sakáki stavrotó.
Edó stin Pelopónniso
gliká ta símantra chtipán
latrevune to Dióniso
theós tus ómos in’ o Pan.
Gi’ aftó stefáni fóresa
san tus palius tus Silinus
ke s’ uranus prochórisa
pu den tus ftáni anthrópu nus.
|
