Στον παράδεισο που πήγα
κάπου την ψυχή μου είδα
στους μπαχτσέδες αραγμένη
όμορφη κι ευτυχισμένη.
Ήταν σ’ ένα καφενείο
κι έτρωγε χταπόδι κρύο
κι είχε γύρω της ρεμπέτες
αγαπητικούς και ψεύτες.
Βρε ψυχή μου γεια χαρά σου
πίνω για την ομορφιά σου.
Πίνω και για την παρέα
στου παράδεισου τα ωραία.
Δυο αγγέλοι πολιτσμάνοι
θυμιατίζουν με λιβάνι
κι ο Τσιτσάνης με το Χιώτη
νοσταλγούσανε τη νιότη.
Σ’ ένα πράσινο φεγγάρι
κάνει ο Μάρκος το βαρκάρη
μ’ ένα γύφτο μαστουρώνει
απ’ του μπουζουκιού τ’ αφιόνι.
|
Ston parádiso pu píga
kápu tin psichí mu ida
stus bachtsédes aragméni
ómorfi ki eftichisméni.
Ήtan s’ éna kafenio
ki étroge chtapódi krío
ki iche giro tis rebétes
agapitikus ke pseftes.
Ore psichí mu gia chará su
píno gia tin omorfiá su.
Píno ke gia tin paréa
stu parádisu ta orea.
Dio angéli politsmáni
thimiatízun me liváni
ki o Tsitsánis me to Chióti
nostalgusane ti nióti.
S’ éna prásino fengári
káni o Márkos to varkári
m’ éna gifto masturóni
ap’ tu buzukiu t’ afióni.
|