Συγγνώμη που δεν μπόρεσα
να γίνω το παράθυρο
που θ’ άνοιγες στον ήλιο,
συγγνώμη που δε φόρεσα
το πρώτο χρώμα της αυγής,
να βγω και ν’ ανατείλω.
Το σώμα μου φταίει κι όχι εγώ,
το σώμα που με κλείνει,
που άλλα του ζητάω εγώ
και άλλα αυτό μου δίνει,
το σώμα φταίει κι όχι εγώ.
Συγγνώμη που δεν έγινα
το τέλος της απόστασης
που σου στερεί το θαύμα,
συγγνώμη που σου έριχνα
στην τσέπη του παντελονιού
τ’ αλάτι από το κλάμα.
Το σώμα μου φταίει κι όχι εγώ,
το σώμα που με κλείνει,
που άλλα του ζητάω εγώ
και άλλα αυτό μου δίνει,
το σώμα φταίει κι όχι εγώ.
|
Singnómi pu den bóresa
na gino to paráthiro
pu th’ ániges ston ílio,
singnómi pu de fóresa
to próto chróma tis avgís,
na vgo ke n’ anatilo.
To sóma mu ftei ki óchi egó,
to sóma pu me klini,
pu álla tu zitáo egó
ke álla aftó mu díni,
to sóma ftei ki óchi egó.
Singnómi pu den égina
to télos tis apóstasis
pu su steri to thafma,
singnómi pu su érichna
stin tsépi tu panteloniu
t’ aláti apó to kláma.
To sóma mu ftei ki óchi egó,
to sóma pu me klini,
pu álla tu zitáo egó
ke álla aftó mu díni,
to sóma ftei ki óchi egó.
|