|
Με βρήκε ο χειμώνας και πονάω
μες τη βροχή σαν την τρελή γυρνάω
της πίκρας μου υφαίνω την κλωστή
Γιατί σε ξένα χέρια ταξιδεύεις
τα δέκα μας τα χρόνια τα ξοδεύεις
μα ξέρω πως πονάς κι εσύ
Σώμα που προδόθηκε
ποτέ σ’ άλλον δε δόθηκε
με τόση ευκολία απ’ την αρχή
Σώμα που αγαπήθηκε
με όποιον κι αν κοιμήθηκε
τον έμαθε τι πάει να πει ζωή
Μαζεύω τα κουρέλια μου και φεύγω
μα την αλήθεια δεν την αποφεύγω
το τέλος πια δε γίνεται αρχή
Ο χρόνος λένε όλα τα γιατρεύει
μα εμένα την καρδιά μου την παιδεύει
ακόμα η καινούργια σου ζωή
Σώμα που προδόθηκε
ποτέ σ’ άλλον δε δόθηκε
με τόση ευκολία απ’ την αρχή
Σώμα που αγαπήθηκε
με όποιον κι αν κοιμήθηκε
τον έμαθε τι πάει να πει ζωή
|
Me vríke o chimónas ke ponáo
mes ti vrochí san tin trelí girnáo
tis píkras mu ifeno tin klostí
Giatí se kséna chéria taksidevis
ta déka mas ta chrónia ta ksodevis
ma kséro pos ponás ki esí
Sóma pu prodóthike
poté s’ állon de dóthike
me tósi efkolía ap’ tin archí
Sóma pu agapíthike
me ópion ki an kimíthike
ton émathe ti pái na pi zoí
Mazevo ta kurélia mu ke fevgo
ma tin alíthia den tin apofevgo
to télos pia de ginete archí
O chrónos léne óla ta giatrevi
ma eména tin kardiá mu tin pedevi
akóma i kenurgia su zoí
Sóma pu prodóthike
poté s’ állon de dóthike
me tósi efkolía ap’ tin archí
Sóma pu agapíthike
me ópion ki an kimíthike
ton émathe ti pái na pi zoí
|
