Τα φωνήεντα εφτά,
για τα χείλια τα καυτά,
και τα σύμφωνα κρυμμένα
στ’ ουρανίσκου τον πυθμένα.
Τι είσαι εσύ και τι είμαι εγώ,
σαν νταλίκα σ’ οδηγώ,
να το βλέμμα μου το πλάνο,
πέσε απόψε καταπάνω.
Η καρδιά στη ζυγαριά,
γέρνει πάντα απ’ τη μεριά,
που το σώμα αναστενάζει
και την ήττα του γιορτάζει.
Τι είσαι εσύ και τι είμαι εγώ,
σα νταλίκα σ’ οδηγώ,
στη φωτιά μας παρασέρνει,
μια ταχύτητα κομμένη.
Σταυροδρόμι το φιλί,
στων θαυμάτων την αυλή,
κι όσα στόματα φιλιούνται,
τόσοι δρόμοι συναντιούνται.
Τι είσαι εσύ και τι είμαι εγώ,
σαν νταλίκα σ’ οδηγώ,
για να βγούνε τα γραμμένα,
άσε ελεύθερα τα φρένα.
|
Ta foníenta eftá,
gia ta chilia ta kaftá,
ke ta símfona krimména
st’ uranísku ton pithména.
Ti ise esí ke ti ime egó,
san ntalíka s’ odigó,
na to vlémma mu to pláno,
pése apópse katapáno.
I kardiá sti zigariá,
gérni pánta ap’ ti meriá,
pu to sóma anastenázi
ke tin ítta tu giortázi.
Ti ise esí ke ti ime egó,
sa ntalíka s’ odigó,
sti fotiá mas parasérni,
mia tachítita komméni.
Stavrodrómi to filí,
ston thafmáton tin avlí,
ki ósa stómata filiunte,
tósi drómi sinantiunte.
Ti ise esí ke ti ime egó,
san ntalíka s’ odigó,
gia na vgune ta gramména,
áse elefthera ta fréna.
|