|
Σαν χαράξει η αγάπη με σουγιά την καρδιά σου
μην προσμένεις λιμάνι και παλάμη στεριάς
θα `ν’ το κύμα η γη σου και η θάλασσα μάνα
το καράβι σπαθί σου και κλωνάρι ελιάς
Της ζωής τα καράβια που λιμάνια δεν πιάνουν
ειν’ εκείνοι που ζούνε στα αιώνια πάθη
κι όταν γέρνει ο ήλιος δε μετράνε τις μέρες
τους αρκεί μια στιγμούλα στα ανθρώπινα βάθη
Κι αν χτυπάνε οι μπόρες τα ψηλά τους τα ξάρτια
σαν δυο μπράτσα τις παίρνουν, μ’ έρωτα τις φιλούν
αφού ετούτες θ’ αντρώσουν το κορμί στο ταξίδι
τη γαλήνη θα φέρουν και κρυφά θα χαθούν
Ειν’ οι μπόρες κι οι αγάπες του ανθρώπου γιαλός
κι όσοι πιάνουν λιμάνι, σάπιο είναι σκαρί
τη ζωή τους γκρεμίζουν χίμαιρες παραμύθια
και κανείς να τη χτίσει ξανά δεν μπορεί
|
San charáksi i agápi me sugiá tin kardiá su
min prosménis limáni ke palámi steriás
tha `n’ to kíma i gi su ke i thálassa mána
to karávi spathí su ke klonári eliás
Tis zoís ta karávia pu limánia den piánun
in’ ekini pu zune sta eónia páthi
ki ótan gérni o ílios de metráne tis méres
tus arki mia stigmula sta anthrópina váthi
Ki an chtipáne i bóres ta psilá tus ta ksártia
san dio brátsa tis pernun, m’ érota tis filun
afu etutes th’ antrósun to kormí sto taksídi
ti galíni tha férun ke krifá tha chathun
In’ i bóres ki i agápes tu anthrópu gialós
ki ósi piánun limáni, sápio ine skarí
ti zoí tus gkremízun chímeres paramíthia
ke kanis na ti chtísi ksaná den bori
|
