Η γυναίκα αράχνη | I gineka aráchni

Όπως έρχετ’ η πλήξη
το μυαλό να τυλίξει,
τον ιστό σου απλώνεις
σα γαλάζιο σεντόνι.

Νύχτα μεθυσμένη,
χλωροφορμισμένη,
μοιάζεις με γυναίκα αράχνη.

Με στραβώνεις με φώτα,
μου αλλάζεις τη ρότα
και χαράζεις, με χάρη,
μια ρωγμή στο φεγγάρι.

Νύχτα μεθυσμένη,
χλωροφορμισμένη,
μοιάζεις με γυναίκα αράχνη.

Μ’ έναν ήχο που λιώνει,
απαλά με κυκλώνεις,
με καλείς στον ιστό σου
να γευτώ το πιοτό σου.

Κάθε βράδυ, μέσ’ απ’ το σκοτάδι,
βγαίνει η γυναίκα αράχνη.

Όpos érchet’ i plíksi
to mialó na tilíksi,
ton istó su aplónis
sa galázio sentóni.

Níchta methisméni,
chloroformisméni,
miázis me gineka aráchni.

Me stravónis me fóta,
mu allázis ti róta
ke charázis, me chári,
mia rogmí sto fengári.

Níchta methisméni,
chloroformisméni,
miázis me gineka aráchni.

M’ énan ícho pu lióni,
apalá me kiklónis,
me kalis ston istó su
na geftó to piotó su.

Káthe vrádi, més’ ap’ to skotádi,
vgeni i gineka aráchni.