|
Μες στην παλάμη τ’ ουρανού και στις αλάνες του
σε παραμύθι τη ζωή μου κυνηγάω,
ξέφρενα σύνορα καλπάζουνε στο χάρτη μου
γιατί στροφάρει αυτός ο Γκρίνουιτς ρωτάω.
Γραμμένους νόμους και παλάτια αμετανόητα
με τη σφεντόνα του παιδιού να κυνηγάω
και την αγάπη που φωνάζει ακατανόητα
σε ποιο ταξίδι να της τάξω να την πάω.
Ν’ ανοίγω δρόμους μέσα στα πέλαγα,
μέσα στα πέλαγα να χάνομαι,
απ’ την Οδύσσεια τους ήρωες να βγάλω,
να βρω τη χώρα των θαυμάτων των μεγάλων.
Όλα τα ρέστα μου στην τρέλα μου απάνω,
ταραταταμ και χοπ και να την κάνω.
Οργή και περηφάνια μου που θέριεψες,
τι ωφελεί άλλο γι’ αγάπη να θυμώνεις,
αφού του όνειρου την πόρτα όποιος έκλεισε,
μόνος του πέθανε χωρίς να τον σκοτώνεις.
Ν’ αφήσω πίσω μου ντυμένους με τ’ ανθρώπινα
που τον καθρέφτη τους τον ίδιο τον τρομάζουν
παίρνω μαζί μου ένα φιλί αμεταχείριστο
και άφησέ τους μες στα δήθεν να βουλιάζουν.
Απ’ την Οδύσσεια τους ήρωες να βγάλω
να βρω τη χώρα των θαυμάτων των μεγάλων.
Με εισιτήριο την τρέλα μου τα σπάω
ταρατατάμ και χοπ και να την κάνω
|
Mes stin palámi t’ uranu ke stis alánes tu
se paramíthi ti zoí mu kinigáo,
kséfrena sínora kalpázune sto chárti mu
giatí strofári aftós o Gkrínuits rotáo.
Gramménus nómus ke palátia ametanóita
me ti sfentóna tu pediu na kinigáo
ke tin agápi pu fonázi akatanóita
se pio taksídi na tis tákso na tin páo.
N’ anigo drómus mésa sta pélaga,
mésa sta pélaga na chánome,
ap’ tin Odíssia tus íroes na vgálo,
na vro ti chóra ton thafmáton ton megálon.
Όla ta résta mu stin tréla mu apáno,
taratatam ke chop ke na tin káno.
Orgí ke perifánia mu pu thériepses,
ti ofeli állo gi’ agápi na thimónis,
afu tu óniru tin pórta ópios éklise,
mónos tu péthane chorís na ton skotónis.
N’ afíso píso mu ntiménus me t’ anthrópina
pu ton kathréfti tus ton ídio ton tromázun
perno mazí mu éna filí ametachiristo
ke áfisé tus mes sta díthen na vuliázun.
Ap’ tin Odíssia tus íroes na vgálo
na vro ti chóra ton thafmáton ton megálon.
Me isitírio tin tréla mu ta spáo
taratatám ke chop ke na tin káno
|
