Σκουπίζω μια στάλα καφέ
Που πέφτει στο πάτωμα
Κρατάω τη δικιά σου εικόνα
Τελευταία στιγμή
Αχ να ’βγαινε πάλι η ζωή
Χωρίς άλλο πόλεμο
Κρατάω μια ιδέα από σένα
Τελευταία στιγμή
Τελευταία στιγμή
Κι εγώ λέω δε με νοιάζει
Κι ας αλλάζω ζωή
Δε με πειράζει
Τελευταία στιγμή
Ίδια μοιάζει η πράξη
Και παλεύω να πω
Όλα θα `ναι εντάξει
Κοιτάζω μια στάλα βροχής
Να πέφτει στον ώμο σου
Περνάει απ’ τα μάτια σου, τρέχει
Κυλάει σαν στιγμή
Αχ, να ‘ξερα αλήθεια που ζει
Η αλήθεια κι ο νόμος σου
Αν κράτησες μόνο για μένα
Αυτή τη στιγμή
Τελευταία στιγμή
Κι εγώ λέω δε με νοιάζει
Κι ας αλλάζω ζωή
Δε με πειράζει
Τελευταία στιγμή
Ίδια μοιάζει η πράξη
Και παλεύω να πω
Όλα θα `ναι εντάξει
|
Skupízo mia stála kafé
Pu péfti sto pátoma
Kratáo ti dikiá su ikóna
Teleftea stigmí
Ach na ’vgene páli i zoí
Chorís állo pólemo
Kratáo mia idéa apó séna
Teleftea stigmí
Teleftea stigmí
Ki egó léo de me niázi
Ki as allázo zoí
De me pirázi
Teleftea stigmí
Ίdia miázi i práksi
Ke palevo na po
Όla tha `ne entáksi
Kitázo mia stála vrochís
Na péfti ston ómo su
Pernái ap’ ta mátia su, tréchi
Kilái san stigmí
Ach, na ‘ksera alíthia pu zi
I alíthia ki o nómos su
An krátises móno gia ména
Aftí ti stigmí
Teleftea stigmí
Ki egó léo de me niázi
Ki as allázo zoí
De me pirázi
Teleftea stigmí
Ίdia miázi i práksi
Ke palevo na po
Όla tha `ne entáksi
|