|
Τέτοια νύχτα μην τελειώσει ποτέ
κλαίει φεγγάρι βγαίνει πυγολαμπίδα
λέει το αηδόνι «τραγουδώ ερασταί
απ’ το χιόνι φεύγω
κι όλο καταφεύγω
σε μιαν αγκαλιά σαν πατρίδα»
Κι όταν με τυλίγει βαριά συννεφιά
κάτι να με πνίγει το νιώθω
απ’ τον πόθο
Τέτοια νύχτα στην τριανταφυλλιά
το πουκάμισο θα σκίσω
άμα τόσο θα μεθύσω
για σένα ομορφιά
Φίλα με όσο αντέχει ο ουρανός
τα φιλιά ν’ ανάβει
τ’ άστρο του να προσέχει του καθενός
που `χει μεταλάβει
Φίλα με όσο αντέχει φως μου η αναπνοή
μια δραχμή κοράλλια σπάγκο και στραγάλια
Κάποια νύχτα
θα στο πω ξαφνικά
κι αν τυχόν μ’ ακούει κανένας
στη χρυσή φωτιά μιας καδένας
θα σου τ’ορκιστώ μυστικά
|
Tétia níchta min teliósi poté
klei fengári vgeni pigolabída
léi to aidóni «tragudó eraste
ap’ to chióni fevgo
ki ólo katafevgo
se mian agkaliá san patrída»
Ki ótan me tilígi variá sinnefiá
káti na me pnígi to niótho
ap’ ton pótho
Tétia níchta stin triantafilliá
to pukámiso tha skíso
áma tóso tha methíso
gia séna omorfiá
Fíla me óso antéchi o uranós
ta filiá n’ anávi
t’ ástro tu na proséchi tu kathenós
pu `chi metalávi
Fíla me óso antéchi fos mu i anapnoí
mia drachmí korállia spágko ke stragália
Kápia níchta
tha sto po ksafniká
ki an tichón m’ akui kanénas
sti chrisí fotiá mias kadénas
tha su t’orkistó mistiká
|
