Αχ, στο νου μου έρχονται ξανά τα χρόνια εκείνα τα παλιά και ό, σα ζήσαμε μαζί, αχ, ο χρόνος στάθηκε εκεί κι έμειν’ η ώρα ανοιχτή μόνο για `σένα.
Θάλασσα η αγάπη σου, ο έρωτάς σου κύμα χτυπάει στα βάθη της ψυχής κανείς δεν μπόρεσε, κανείς ν’ αλλάξει της καρδιάς το βήμα.
Αχ, θα βάλω πάλι τα καλά τα ρούχα μου τα γιορτινά τώρα που γύρισες εσύ, αχ, θα κλείσει πάλι η πληγή θ’ ανοίξει τ’ όνειρο πανί θα πάρει χρώμα.
Θάλασσα η αγάπη σου, ο έρωτάς σου κύμα χτυπάει στα βάθη της ψυχής κανείς δεν μπόρεσε, κανείς ν’ αλλάξει της καρδιάς το βήμα.
|
Ach, sto nu mu érchonte ksaná ta chrónia ekina ta paliá ke ó, sa zísame mazí, ach, o chrónos státhike eki ki émin’ i óra anichtí móno gia `séna.
Thálassa i agápi su, o érotás su kíma chtipái sta váthi tis psichís kanis den bórese, kanis n’ alláksi tis kardiás to víma.
Ach, tha válo páli ta kalá ta rucha mu ta giortiná tóra pu girises esí, ach, tha klisi páli i pligí th’ aniksi t’ óniro paní tha pári chróma.
Thálassa i agápi su, o érotás su kíma chtipái sta váthi tis psichís kanis den bórese, kanis n’ alláksi tis kardiás to víma.
|