Τι κι αν δε χόρεψα ποτέ
για σένα της ψυχής μου, αητέ
απόψε θα χορέψω.
Κόντρα στου χρόνου τη φθορά
με μια αβάσταχτη χαρά
στα καθαρά σου τα νερά
να ξαναταξιδέψω.
Θάλασσά μου ανήσυχη
μια στιγμή δεν άφησες
την καρδιά μου ήσυχη.
Κοίτα πως χαίρεται η ψυχή
όταν το γέλιο σου αντηχεί
μες στη δική σου εποχή
γεννιέμαι κι ανασαίνω.
Δες πως πετώ στον ουρανό
πως προκαλώ το στεναγμό
ωραία που ‘ναι στον γκρεμό
μαζί σου να πηγαίνω.
Πιάσε με πάλι στο χορό
να με χαρείς, να σε χαρώ
να τρέξει πάλι το νερό
που ξεδιψάει την πίκρα.
Να ‘ρθουνε μέρες φωτινές
ν ‘αναστηθούν οι αντοχές
στου έρωτα τις ευωδιές
ν ‘αλλάξει χρώμα η νύχτα.
|
Ti ki an de chórepsa poté
gia séna tis psichís mu, aité
apópse tha chorépso.
Kóntra stu chrónu ti fthorá
me mia avástachti chará
sta kathará su ta nerá
na ksanataksidépso.
Thálassá mu anísichi
mia stigmí den áfises
tin kardiá mu ísichi.
Kita pos cherete i psichí
ótan to gélio su antichi
mes sti dikí su epochí
genniéme ki anaseno.
Des pos petó ston uranó
pos prokaló to stenagmó
orea pu ‘ne ston gkremó
mazí su na pigeno.
Piáse me páli sto choró
na me charis, na se charó
na tréksi páli to neró
pu ksedipsái tin píkra.
Na ‘rthune méres fotinés
n ‘anastithun i antochés
stu érota tis evodiés
n ‘alláksi chróma i níchta.
|