|
Είναι θέμα χρόνου να το λύσουμε,
έτσι είχες πει, θυμάμαι, πέρσι,
πέρασε ένας χρόνος, θα σαπίσουμε
αν δεν κουνηθούμε απ’ τη θέση.
Ξέχασα πως είναι τα τριαντάφυλλα
κι ούτε προσευχήθηκα για θαύμα,
μούσκευα συνέχεια χαρτομάντηλα
μόνιμα ριγμένη μες στο κλάμα.
Θέλω να χωρίσουμε μα δεν το λέω,
θέλω να το πω και ν’ ακουστεί ωραίο.
Είναι θέμα χρόνου να το λύσουμε,
έτσι είχες πει, θυμάμαι, πέρσι,
το κακό στη ρίζα να χτυπήσουμε,
το μαχαίρι απότομα να πέσει.
Πέρασε ένας χρόνος μ’ απογεύματα
όμοια με τα παράπονά μου,
σαν σκισμένα, βρώμικα φορέματα
σαν θηλιές ραμμένες στο γιακά μου.
Θέλω να χωρίσουμε μα δεν το λέω,
θέλω να το πω και ν’ ακουστεί ωραίο,
θέλω να χωρίσουμε μα δεν το λέω,
θέλω να το πω, θέλω να το πω,
θέλω να το πω μα δεν το λέω.
|
Ine théma chrónu na to lísume,
étsi iches pi, thimáme, pérsi,
pérase énas chrónos, tha sapísume
an den kunithume ap’ ti thési.
Kséchasa pos ine ta triantáfilla
ki ute prosefchíthika gia thafma,
muskeva sinéchia chartomántila
mónima rigméni mes sto kláma.
Thélo na chorísume ma den to léo,
thélo na to po ke n’ akusti oreo.
Ine théma chrónu na to lísume,
étsi iches pi, thimáme, pérsi,
to kakó sti ríza na chtipísume,
to macheri apótoma na pési.
Pérase énas chrónos m’ apogevmata
ómia me ta paráponá mu,
san skisména, vrómika forémata
san thiliés ramménes sto giaká mu.
Thélo na chorísume ma den to léo,
thélo na to po ke n’ akusti oreo,
thélo na chorísume ma den to léo,
thélo na to po, thélo na to po,
thélo na to po ma den to léo.
|
