Τι μου ζητάς
της νύχτας κείνης τις γλυκόπνοες χαρές
το φως εχάθηκε
κι εσύ ζητάς.
Τι με ρωτάς
για τις αγάπης μας τις ρημαγμένες φυλακές
τα τείχη γκρεμιστήκανε
μαρμάρωσε η ζωή.
Τι κι αν ρωτάς
οι μέρες δε θα φτάσουνε
για να σου μάθουν την αγάπη
οι νύχτες δε θα φέξουνε
για να σου πουν
που θα με βρεις
τι κι αν πονάς.
Τώρα μες στα ερείπια, σιγοσταλάζει η πίκρα
τώρα μες στα χαλάσματα, ξάπλωσε καταχνιά
κι εσύ ζητάς.
Στις ραγισμένες άκρες της ζωής μου
έπεσε ψιλοβρόχι
πλάκωσε παγωνιά.
|
Ti mu zitás
tis níchtas kinis tis glikópnoes charés
to fos echáthike
ki esí zitás.
Ti me rotás
gia tis agápis mas tis rimagménes filakés
ta tichi gkremistíkane
marmárose i zoí.
Ti ki an rotás
i méres de tha ftásune
gia na su máthun tin agápi
i níchtes de tha féksune
gia na su pun
pu tha me vris
ti ki an ponás.
Tóra mes sta eripia, sigostalázi i píkra
tóra mes sta chalásmata, ksáplose katachniá
ki esí zitás.
Stis ragisménes ákres tis zoís mu
épese psilovróchi
plákose pagoniá.
|