Το βουνό και ο κάμπος | To vunó ke o kábos

Ένα βουνό, ψηλό βουνό, ψηλό βουνό παλικαρίσιο
σε κάμπο πράσινο κοιτά και στα λιβάδια ρίχνει ίσκιο.

Κι ο κάμπος απ’ τα χαμηλά, ψηλά στον ουρανό κοιτάζει,
κοιτάζει το ψηλό βουνό, κοιτά ψηλά και το θαυμάζει.

Το θαυμάζει.

Μα το βουνό έχει καημό, έχει καημό και αναστενάζει
κι άνεμο κρύο και χιονιά απ’ τις πλαγιές του κατεβάζει.

Και τα λιβάδια ανατριχούν όταν ο άνεμος φυσάει
και ο κάμπος απ’ τα χαμηλά προς το ψηλό βουνό ρωτάει.

Το ρωτάει.

Γιατί βουνό, καλέ βουνό, γιατί βουνό αναστενάζεις
που απ’ όλους κι όλα πιο ψηλό στέκεις εσύ και λογαριάζεις.

Και το βουνό από ψηλά σκύβει στον κάμπο και μιλάει
με πονεμένο βουητό και με παράπονο απαντάει.

Απαντάει.

Τι κι αν απ’ όλους πιο ψηλό ήλιο και ουρανό αγγίζω
στην παγωμένη μου πλαγιά ποτέ ψυχή δεν αντικρίζω.

Έna vunó, psiló vunó, psiló vunó palikarísio
se kábo prásino kitá ke sta livádia ríchni ískio.

Ki o kábos ap’ ta chamilá, psilá ston uranó kitázi,
kitázi to psiló vunó, kitá psilá ke to thafmázi.

To thafmázi.

Ma to vunó échi kaimó, échi kaimó ke anastenázi
ki ánemo krío ke chioniá ap’ tis plagiés tu katevázi.

Ke ta livádia anatrichun ótan o ánemos fisái
ke o kábos ap’ ta chamilá pros to psiló vunó rotái.

To rotái.

Giatí vunó, kalé vunó, giatí vunó anastenázis
pu ap’ ólus ki óla pio psiló stékis esí ke logariázis.

Ke to vunó apó psilá skívi ston kábo ke milái
me poneméno vuitó ke me parápono apantái.

Apantái.

Ti ki an ap’ ólus pio psiló ílio ke uranó angizo
stin pagoméni mu plagiá poté psichí den antikrízo.