|
Το βράδυ που τ’ αστέρια δεν έπεφταν στη γη
Μόνο μια παγωμένη λυπητερή βροχή
Το βράδυ αυτό σε κοίταξα και είπα πως για σένα
Στην κατηφόρα της ζωής θα χάλαγα τα φρένα
Το βράδυ που σταμάτησε το σύμπαν να γυρίζει
Σαν είπες την καρδιά σου κάποιος άλλος την ορίζει
Το βράδυ αυτό σταμάτησα κι εγώ να περιμένω
Με το ουράνιο τόξο μονίμως αναμμένο
Και τώρα ξημερώνει ένα παράξενο φεγγάρι
Που ούτε θα σε φέρει μα ούτε θα σε πάρει
Είσαι κορίτσι άπιαστο και ονειρεμένο
Το πρόσωπο σου στο νου μου χαραγμένο
Ότι ποθώ σε σένα ανήκει
Το αύριο σχεδίαζα κι ο ένας πάντα λείπει
Η μορφή σου λείπει το κορίτσι λείπει
Πάντα λείπει
Το βράδυ που φωτίσαν τη γη μετεωρίτες
Την ώρα που κοιμόσουν σε κοντινούς πλανήτες
Το βράδυ αυτό σε διάλεξα χωρίς να σε ρωτήσω
Κι ύστερα δεν κατάφερα ποτέ μου να σε σβήσω
|
To vrádi pu t’ astéria den épeftan sti gi
Móno mia pagoméni lipiterí vrochí
To vrádi aftó se kitaksa ke ipa pos gia séna
Stin katifóra tis zoís tha chálaga ta fréna
To vrádi pu stamátise to síban na girízi
San ipes tin kardiá su kápios állos tin orízi
To vrádi aftó stamátisa ki egó na periméno
Me to uránio tókso monímos anamméno
Ke tóra ksimeróni éna parákseno fengári
Pu ute tha se féri ma ute tha se pári
Ise korítsi ápiasto ke onireméno
To prósopo su sto nu mu charagméno
Όti pothó se séna aníki
To avrio schedíaza ki o énas pánta lipi
I morfí su lipi to korítsi lipi
Pánta lipi
To vrádi pu fotísan ti gi meteorítes
Tin óra pu kimósun se kontinus planítes
To vrádi aftó se diáleksa chorís na se rotíso
Ki ístera den katáfera poté mu na se svíso
|
