Η πόλη που κοιμάται τα βράδια
με μια σιγαλιά νεκρική με ξεκουφαίνει.
Τα φώτα της κεράκια σβησμένα
σε μια αρμονία αυστηρή με ξετρελαίνει
κι’ εσύ είσαι μακριά μου ακόμα αυτόν τον καιρό.
Γυρεύω απ’ την πόλη ελπίδες
περνάω με το χρόνο κι εγώ μα δε φοβάμαι.
Τα φώτα του μυαλού μου ανάβω,
διέξοδο γυρεύω να βρω και δεν κοιμάμαι
κι’ εσύ είσαι μακριά μου ακόμα μα εγώ σ’ αγαπώ.
Το κορμί σου θυμάμαι ακόμα
το τσιγάρο μου καίει το στόμα, σ’ αγαπώ.
Τα ψέματα ποτέ δεν τελειώνουν,
σαν ψεύτικος νιώθω κι εγώ τώρα που γράφω.
Για σένα θα γίνει τραγούδι,
σε μένα θα μείνει ο καημός κι όμως υπάρχω,
αντέχω μακριά σου ακόμα γιατί σ’ αγαπώ.
Το κορμί σου θυμάμαι ακόμα
το τσιγάρο μου καίει το στόμα, σ’ αγαπώ.
|
I póli pu kimáte ta vrádia
me mia sigaliá nekrikí me ksekufeni.
Ta fóta tis kerákia svisména
se mia armonía afstirí me ksetreleni
ki’ esí ise makriá mu akóma aftón ton keró.
Girevo ap’ tin póli elpídes
pernáo me to chróno ki egó ma de fováme.
Ta fóta tu mialu mu anávo,
diéksodo girevo na vro ke den kimáme
ki’ esí ise makriá mu akóma ma egó s’ agapó.
To kormí su thimáme akóma
to tsigáro mu kei to stóma, s’ agapó.
Ta psémata poté den teliónun,
san pseftikos niótho ki egó tóra pu gráfo.
Gia séna tha gini tragudi,
se ména tha mini o kaimós ki ómos ipárcho,
antécho makriá su akóma giatí s’ agapó.
To kormí su thimáme akóma
to tsigáro mu kei to stóma, s’ agapó.
|