Τι σε μέλει, αν είμαι κουτσαβάκι και το μαύρο κι αν τραβώ κι αν μεθάω, ρε μανίτσα και στους δρόμους τραγουδώ. Τι σε μέλει, αν παίζω ζάρια και με χήρες κι αν γλεντώ, αφού, κούκλα μου, το ξέρεις, πως εσένα αγαπώ.
Τι σε μέλει κι αν γυρίζω σ΄όλους τους συνοικισμούς κι αν ρουφάω ηρωίνη και κοιμάμαι στης Ντουντούς. Πίστεψέ με, ρε τσακίστρα, πως εσένα αγαπώ και μη θέλεις να με κάνεις, άδικα να σκοτωθώ.
Αφού θέλεις να τα παρατήσω κάθε μαύρο και πιοτό, όλα, φως μου, θα τα λησμονήσω, γιαβουκλούς σου σαν γινώ. Κι έτσι θα βρεθούμε οι δυο μας χώρις ντέρτια και θυμούς και μες στον τρελό σεβντά σου θα ξεχνάμε τους καημούς.
|
Ti se méli, an ime kutsaváki ke to mavro ki an travó ki an metháo, re manítsa ke stus drómus tragudó. Ti se méli, an pezo zária ke me chíres ki an glentó, afu, kukla mu, to kséris, pos eséna agapó.
Ti se méli ki an girízo s΄ólus tus sinikismus ki an rufáo irini ke kimáme stis Ntuntus. Pístepsé me, re tsakístra, pos eséna agapó ke mi thélis na me kánis, ádika na skotothó.
Afu thélis na ta paratíso káthe mavro ke piotó, óla, fos mu, tha ta lismoníso, giavuklus su san ginó. Ki étsi tha vrethume i dio mas chóris ntértia ke thimus ke mes ston treló sevntá su tha ksechnáme tus kaimus.
|