Το κρίνο | To kríno

Ο ήλιος μες στον ουρανό, σαν τον τροχό γυρίζει,
κι η αγάπη μου μ’ αρνήθηκε και πια δε με γνωρίζει.

Ανάθεμά σε γαλανή, που μ’ άφησες μονάχο,
στης ερημιάς τον άνεμο και στου λυγμού το βράχο.

Μακριά σου τι θα γίνω,
άσπρο μου, μικρό μου κρίνο…
άλλη αγάπη εγώ δεν κάνω,
αν δεν έρθεις, θα πεθάνω.

Σύννεφο κάθεται ο καπνός, με βρέχει, με χιονίζει,
του χωρισμού σου ο θάνατος στη μοναξιά με χτίζει.

Για σε πεθαίνω το πρωί, για σένα κάθε βράδυ,
έλα και δώσε μου ζωή μ’ ένα μικρό σου χάδι.

O ílios mes ston uranó, san ton trochó girízi,
ki i agápi mu m’ arníthike ke pia de me gnorízi.

Anáthemá se galaní, pu m’ áfises monácho,
stis erimiás ton ánemo ke stu ligmu to vrácho.

Makriá su ti tha gino,
áspro mu, mikró mu kríno…
álli agápi egó den káno,
an den érthis, tha petháno.

Sínnefo káthete o kapnós, me vréchi, me chionízi,
tu chorismu su o thánatos sti monaksiá me chtízi.

Gia se petheno to pri, gia séna káthe vrádi,
éla ke dóse mu zoí m’ éna mikró su chádi.