|
Στο λιμάνι σβήσαν πια τα φώτα,
μια σειρήνα κλαίει σαν και πρώτα,
τ’ όνομά σου μοιάζει να φωνάζει,
μα η ομίχλη πνίγει τις φωνές,
στο λιμάνι μπήκε το σκοτάδι,
ένα μπαρ στο βάθος σαν σημάδι,
τις λευκές μου νύχτες πώς χαράζει,
πού κοιμάσαι, αγάπη μου, πού κλαις.
Κι ο Βαρδάρης όλο αναστενάζει,
το φεγγάρι λιώνει και βουλιάζει,
πανωφόρι η νύχτα με σκεπάζει,
το τσιγάρο ανάβω με το χτες.
Στο λιμάνι σβήσαν πια τα φώτα,
μια σειρήνα κλαίει σαν και πρώτα,
τ’ όνομά σου μοιάζει να φωνάζει,
μα η ομίχλη πνίγει τις φωνές.
Στο λιμάνι τα νερά πεθαίνουν,
σαν καθρέφτες μαύροι σ’ ανασταίνουν
και σε φέρνουν στου λυγμού την άκρη,
πως φοβάμαι, Θεέ μου, τις σκιές,
στο λιμάνι τα τραγούδια κλαίνε,
για αγάπες που ξοφλήσαν λένε,
πόσο μοιάζει η θάλασσα με δάκρυ,
όταν γέρνεις πάνω της και κλαις.
Κι ο Βαρδάρης όλο αναστενάζει,
το φεγγάρι λιώνει και βουλιάζει,
πανωφόρι η νύχτα με σκεπάζει,
το τσιγάρο ανάβω με το χτες.
Στο λιμάνι σβήσαν πια τα φώτα,
μια σειρήνα κλαίει σαν και πρώτα,
τ’ όνομά σου μοιάζει να φωνάζει,
μα η ομίχλη πνίγει τις φωνές.
|
Sto limáni svísan pia ta fóta,
mia sirína klei san ke próta,
t’ ónomá su miázi na fonázi,
ma i omíchli pnígi tis fonés,
sto limáni bíke to skotádi,
éna bar sto váthos san simádi,
tis lefkés mu níchtes pós charázi,
pu kimáse, agápi mu, pu kles.
Ki o Oardáris ólo anastenázi,
to fengári lióni ke vuliázi,
panofóri i níchta me skepázi,
to tsigáro anávo me to chtes.
Sto limáni svísan pia ta fóta,
mia sirína klei san ke próta,
t’ ónomá su miázi na fonázi,
ma i omíchli pnígi tis fonés.
Sto limáni ta nerá pethenun,
san kathréftes mavri s’ anastenun
ke se férnun stu ligmu tin ákri,
pos fováme, Theé mu, tis skiés,
sto limáni ta tragudia klene,
gia agápes pu ksoflísan léne,
póso miázi i thálassa me dákri,
ótan gérnis páno tis ke kles.
Ki o Oardáris ólo anastenázi,
to fengári lióni ke vuliázi,
panofóri i níchta me skepázi,
to tsigáro anávo me to chtes.
Sto limáni svísan pia ta fóta,
mia sirína klei san ke próta,
t’ ónomá su miázi na fonázi,
ma i omíchli pnígi tis fonés.
|
