Τη μέρα που γεννήθηκες
και γιόμισες την πλάση
το μπόι σου δε χώραγε
την πόρτα να περάσει.
Κοιμάσαι λιονταρόπουλο
κι ο ύπνος σου δε θρέφει
και τ’ άγρια μεσάνυχτα
κρυφός καημός σου γνέφει.
Ξύπνα ν’ ακούσεις τη φωνή
που σήκωσαν τ’ αγρίμια
τα ήμερα κρυφτήκανε
και βγήκαν τα θρασίμια.
Να πάρεις λιονταρόπουλο
τη δημοσιά να φτάσεις
κι αν εύρεις κόσμο ξέγνοιαστο
την ώρα σου μη χάσεις.
Μη λυπηθείς τη μάνα σου
τ’ αδέρφια σου, κανένα
κι αν χρειαστεί στο δρόμο σου
μη λυπηθείς και μένα.
|
Ti méra pu genníthikes
ke giómises tin plási
to bói su de chórage
tin pórta na perási.
Kimáse liontarópulo
ki o ípnos su de thréfi
ke t’ ágria mesánichta
krifós kaimós su gnéfi.
Ksípna n’ akusis ti foní
pu síkosan t’ agrímia
ta ímera kriftíkane
ke vgíkan ta thrasímia.
Na páris liontarópulo
ti dimosiá na ftásis
ki an evris kósmo kségniasto
tin óra su mi chásis.
Mi lipithis ti mána su
t’ adérfia su, kanéna
ki an chriasti sto drómo su
mi lipithis ke ména.
|