|
Μες στα σκοτεινά νερά
και στα βάθη της ερήμου
πάντα έφτανε η ζωή μου.
Δεν υπάρχουν δρόμοι εκεί
πίσω σβήνουνε τα χνάρια
πέφτουν στο κενό τα ζάρια.
Καραβάνια που μακραίνουν
λες και χάνονται
μέσα στα φεγγάρια της σιωπής
όλες οι φωνές ξυπνούνε
μα εσύ μη φοβηθείς.
Έχει η θάλασσα φωτιά
και το κύμα σκαλοπάτια
η ψυχή μου χίλια μάτια.
Αν μπορείς να κρατηθείς
κι αν γυρέψεις να με φτάσεις
κύματα να βελονιάσεις.
Με καράβια που μακραίνουν
πάλι χάνομαι
κι ίσως θα μπορέσεις να με βρεις
κάτω απ’ το μεγάλο κύμα
στο όριο της αντοχής.
|
Mes sta skotiná nerá
ke sta váthi tis erímu
pánta éftane i zoí mu.
Den ipárchun drómi eki
píso svínune ta chnária
péftun sto kenó ta zária.
Karavánia pu makrenun
les ke chánonte
mésa sta fengária tis siopís
óles i fonés ksipnune
ma esí mi fovithis.
Έchi i thálassa fotiá
ke to kíma skalopátia
i psichí mu chília mátia.
An boris na kratithis
ki an girépsis na me ftásis
kímata na veloniásis.
Me karávia pu makrenun
páli chánome
ki ísos tha borésis na me vris
káto ap’ to megálo kíma
sto ório tis antochís.
|
