Δεν είναι εκείνος που σου νύχτωσε τη μέρα
ούτε το μαύρο που ξεβάφουν οι αριθμοί
δεν είναι ο κόσμος που σου κλέβει τον αέρα
και τα σκοτάδια που σου γνέφουν λογισμοί
Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που `χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου
Πάρε το φως του έρωτα
μαχαίρι απ’ την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς
και πέτα εδώ κοντά μου.
Δεν είναι εκείνος που σου μίκρυνε τα βράδια
ούτε που τώρα δεν μπορείς να ονειρευτείς
κοίτα λιγάκι τι σου λένε τα σημάδια
και στο χαμό σου, σου ζητούν ν’ αντισταθείς.
Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που `χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου
Πάρε το φως του έρωτα
μαχαίρι απ’ την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς
και πέτα εδώ κοντά μου.
|
Den ine ekinos pu su níchtose ti méra
ute to mavro pu kseváfun i arithmi
den ine o kósmos pu su klévi ton aéra
ke ta skotádia pu su gnéfun logismi
Aftó pu miázi filakí
ine to pétagmá su
pu `chi fterá ma den bori
na kópsi ta desmá su
Páre to fos tu érota
macheri ap’ tin kardiá mu
áse ti gi gia tus pollus
ke péta edó kontá mu.
Den ine ekinos pu su míkrine ta vrádia
ute pu tóra den boris na onireftis
kita ligáki ti su léne ta simádia
ke sto chamó su, su zitun n’ antistathis.
Aftó pu miázi filakí
ine to pétagmá su
pu `chi fterá ma den bori
na kópsi ta desmá su
Páre to fos tu érota
macheri ap’ tin kardiá mu
áse ti gi gia tus pollus
ke péta edó kontá mu.
|