Είναι πρωί και το όνειρό μου αργοσβήνει
σε ένα κενό πάλι σε λίγο θα βρεθώ
απ’ το ατίθασο κορμί σου μου ‘χει μείνει
μόνο το σχήμα σου στου πάθους το βυθό
Θέλω να κλάψω και τα δάκρυα να αφήσω
να πλημμυρίσουν της φυγής σου τη γραμμή
να σου φωνάξω σ’ αγαπώ γύρισε πίσω
ο χωρισμός είναι μια δύσκολη στιγμή
Μα που να πω το σ’ αγαπώ χωρίς εσένα
τα λόγια μοιάζουν άδεια τρένα αραγμένα
είναι η αγάπη σου μισή
κι είσαι η αρρώστια μου εσύ
που με σκοτώνει λίγο λίγο κάθε μέρα
Όλες οι σκέψεις στο μυαλό μου στριμωγμένες
μόνο εσύ μένεις ανάμνηση νωπή
φωτογραφίες απ’ το χθες ξεθωριασμένες
όλα τα όνειρα που κάναμε μαζί
|
Ine pri ke to óniró mu argosvíni
se éna kenó páli se lígo tha vrethó
ap’ to atíthaso kormí su mu ‘chi mini
móno to schíma su stu páthus to vithó
Thélo na klápso ke ta dákria na afíso
na plimmirísun tis figís su ti grammí
na su fonákso s’ agapó girise píso
o chorismós ine mia dískoli stigmí
Ma pu na po to s’ agapó chorís eséna
ta lógia miázun ádia tréna aragména
ine i agápi su misí
ki ise i arróstia mu esí
pu me skotóni lígo lígo káthe méra
Όles i sképsis sto mialó mu strimogménes
móno esí ménis anámnisi nopí
fotografíes ap’ to chthes ksethoriasménes
óla ta ónira pu káname mazí
|