Τον δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ,
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω,
ψυχή να μη βρίσκω και πάντα να μπλέκω,
σε κόσμο τυφλό και βουβό
Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά,
κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα,
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα,
και κάτω γυναίκα καμιά.
Ε, ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
Ατέλειωτο, έρμο σ’ αγνώριστη χώρα
δε θα ‘χω λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη, αγάπη από ‘σε να χαθώ,
δε θα ‘χω λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη, αγάπη από ‘σε να χαθώ.
|
Ton drómo mu argá na travó, na travó,
allá puthená ke poté na mi stéko,
psichí na mi vrísko ke pánta na bléko,
se kósmo tifló ke vuvó
Na niótho trigiro platiá erimiá,
klisména ta spítia, ta tzákia svisména,
psilá na mi féngi astéri kanéna,
ke káto gineka kamiá.
E, ísos se tétio taksídi an vrethó
Atélioto, érmo s’ agnóristi chóra
de tha ‘cho lachtára san tóra
agápi, agápi apó ‘se na chathó,
de tha ‘cho lachtára san tóra
agápi, agápi apó ‘se na chathó.
|