|
Στην Ομόνοια πηγαίνεις νύχτα ώρα δύο
και τηλέφωνο με παίρνεις να ξεσηκωθώ,
υποφέρεις λες για μένα και το ξενυχτάς
να τη κάνω ψώνιο τάχα ότι μ’ αγαπάς
Πέφτει το φεγγάρι σαν χλωμό κερί
στο δωμάτιο μου και με τυραννεί,
πέφτει το φεγγάρι το αλαργινό
κι ένα παραθύρι μένει σκοτεινό
Πάρε το στρατί το ίσιο και το λογικό
κι έλα χτύπα τη καρδιά μου να συγκινηθώ,
παίξε το χαρτί για μένα και για το παρόν
κι άσε πια τα περασμένα και το παρελθόν
|
Stin Omónia pigenis níchta óra dío
ke tiléfono me pernis na ksesikothó,
ipoféris les gia ména ke to ksenichtás
na ti káno psónio tácha óti m’ agapás
Péfti to fengári san chlomó kerí
sto domátio mu ke me tiranni,
péfti to fengári to alarginó
ki éna parathíri méni skotinó
Páre to stratí to ísio ke to logikó
ki éla chtípa ti kardiá mu na sigkinithó,
pekse to chartí gia ména ke gia to parón
ki áse pia ta perasména ke to parelthón
|
