Κάθισα κι απόψε μοναχή μέσα στη νύχτα
κι αφουγκράστηκα τα λόγια που συνθέσανε στα χρόνια
μια ηχώ που παραμένει μουσική και ανασαίνει
Στα τραγούδια που αγαπάμε κάθε βράδυ που πονάμε
Στα τραγούδια που μα πάνε σ’ όλα αυτά που δεν ξεχνάμε
σαν καράβια σε ταξίδια στα δικά μας πανηγύρια.
Άκουσα απ’ τους στίχους τη δική μου ιστορία
και θυμήθηκα ανθρώπους σ’ άλλους χρόνους σ’ άλλους τόπους
Ένα “αχ” που μας σκοτώνει
Ένα “αχ” που μας λυτρώνει
του έρωτά μας την αλήθεια
της αγάπης τα φεγγάρια
και του πάθους τα σκοτάδια
Η σκληρότητα του Άδη
και το πιο γλυκό σου χάδι
στα τραγούδια που είν’ αστέρια
στα τραγούδια που είν’ μαχαίρια.
|
Káthisa ki apópse monachí mésa sti níchta
ki afugkrástika ta lógia pu sinthésane sta chrónia
mia ichó pu paraméni musikí ke anaseni
Sta tragudia pu agapáme káthe vrádi pu ponáme
Sta tragudia pu ma páne s’ óla aftá pu den ksechnáme
san karávia se taksídia sta diká mas panigiria.
Άkusa ap’ tus stíchus ti dikí mu istoría
ke thimíthika anthrópus s’ állus chrónus s’ állus tópus
Έna “ach” pu mas skotóni
Έna “ach” pu mas litróni
tu érotá mas tin alíthia
tis agápis ta fengária
ke tu páthus ta skotádia
I sklirótita tu Άdi
ke to pio glikó su chádi
sta tragudia pu in’ astéria
sta tragudia pu in’ macheria.
|