Το χιόνι | To chióni

Αγαπώ το χιόνι που `ναι άσπρο κι αγνό
και σκεπάζει με χάρη το ψηλό το βουνό
κι όταν δω στα δέντρα χιονισμένα κλαδιά,
λησμονώ τους ανθρώπους που `χουν μαύρη καρδιά.

Ένας διαβάτης είμαι κι εγώ
κι όλο βαδίζω με βήμα αργό.

Ο χρόνος φεύγει και δε γυρίζει
κι όταν πεθάνω, θέλω να χιονίζει,
θέλω να χιονίζει.

Κι εσείς, βουνά περήφανα, που είστε χιονισμένα,
στις χιονισμένες σας κορφές, να πάρετε κι εμένα.

Ένας διαβάτης είμαι κι εγώ
κι όλο βαδίζω με βήμα αργό.

Ο χρόνος φεύγει και δε γυρίζει
κι όταν πεθάνω, θέλω να χιονίζει,
θέλω να χιονίζει.

Agapó to chióni pu `ne áspro ki agnó
ke skepázi me chári to psiló to vunó
ki ótan do sta déntra chionisména kladiá,
lismonó tus anthrópus pu `chun mavri kardiá.

Έnas diavátis ime ki egó
ki ólo vadízo me víma argó.

O chrónos fevgi ke de girízi
ki ótan petháno, thélo na chionízi,
thélo na chionízi.

Ki esis, vuná perífana, pu iste chionisména,
stis chionisménes sas korfés, na párete ki eména.

Έnas diavátis ime ki egó
ki ólo vadízo me víma argó.

O chrónos fevgi ke de girízi
ki ótan petháno, thélo na chionízi,
thélo na chionízi.