Στον κορμό με την καρδούλα,
θα σε κλείσω τοσοδούλα,
Και θα μένεις κολλημένη,
σε μια φλούδα χαραγμένη
Θα σε κλέψω από τα χάδια,
να σε ρίξω στα σκοτάδια,
θα σε ρίξω από το θρόνο
σ’ αγαπώ και σ’ εξοντώνω
Στο κρασί σου νερό δε θα βάλω,
τη ζωή μου δεν την αναβάλλω
Μονορούφι θα σε πιω τοσοδούλα
κι ας βλεπόμαστε μόνο στη ζούλα
Τα τραγούδια μου στο ράφι,
ξαναβρίσκουν το άρωμά τους
Τα λουλούδια που μου στέλνεις
καίγονται απ’ τα χρώματά τους
Η ζωή θέλει παιχνίδι,
μια να κλείνει, μια ν’ ανοίγει
Και τα σώματα επιστρέφουν
στις αγάπες που τα τρέφουν
|
Ston kormó me tin kardula,
tha se kliso tosodula,
Ke tha ménis kolliméni,
se mia fluda charagméni
Tha se klépso apó ta chádia,
na se ríkso sta skotádia,
tha se ríkso apó to thróno
s’ agapó ke s’ eksontóno
Sto krasí su neró de tha válo,
ti zoí mu den tin anavállo
Monorufi tha se pio tosodula
ki as vlepómaste móno sti zula
Ta tragudia mu sto ráfi,
ksanavrískun to áromá tus
Ta luludia pu mu stélnis
kegonte ap’ ta chrómatá tus
I zoí théli pechnídi,
mia na klini, mia n’ anigi
Ke ta sómata epistréfun
stis agápes pu ta tréfun
|