|
Ότι πονάει πιο πολύ
Βαθύτερα αγαπιέται
Σκαλίτσα κάνει τ’ όνειρο με τους θεούς φιλιέται
Ρίχνει τ’αλάτι στην πληγή
Ποτάμι το αίμα τρέχει
Έλα κρυφά και πάρε με
Καμιά να μη με έχει.
Ότι πονάει πιο πολύ λιγότερο τρομάζει
Κι αν κάνει λίγο να χαθεί
Στα σύννεφα πλαγιάζει
Με εραστές τους αετούς
Πλανήτες ζωγραφίζει
Φιλάει τους ορίζοντες
Κι απ’ το μηδέν αρχίζει.
Ότι εμείς πικράναμε
Πιστό εκείνο μένει
Της προδοσίας το φιλί με αλυσίδες δένει
Χορεύει μέσα στις φωτιές
Τα χρόνια σημαδεύει
Έλα κρυφά και πάρε με
Κανείς δε με γυρεύει.
|
Όti ponái pio polí
Oathítera agapiéte
Skalítsa káni t’ óniro me tus theus filiéte
Ríchni t’aláti stin pligí
Potámi to ema tréchi
Έla krifá ke páre me
Kamiá na mi me échi.
Όti ponái pio polí ligótero tromázi
Ki an káni lígo na chathi
Sta sínnefa plagiázi
Me erastés tus aetus
Planítes zografízi
Filái tus orízontes
Ki ap’ to midén archízi.
Όti emis pikráname
Pistó ekino méni
Tis prodosías to filí me alisídes déni
Chorevi mésa stis fotiés
Ta chrónia simadevi
Έla krifá ke páre me
Kanis de me girevi.
|
