Ήταν μια φορά μια μικρή νεράιδα
που `φυγε μακριά πέρα απ’ τα λιβάδια
μες στου δάσους τη σιωπή
σαν ερχόταν η αυγή
και χανόταν το φεγγάρι
γλυκό άκουγες σκοπό κι ένα τραγούδι
που θα φέρει η ζωή σε μικρό πουλί και σε λουλούδι.
Κι όταν μια βραδιά έφυγε τ’ αγόρι
μόνη στη σιωπή έμεινε η κόρη
μα ένα βράδυ με βροχή
που καθόταν μοναχή
είδε τ’ άσπρο το φεγγάρι
Χλωμό που `κλαιγε κι αυτό
μέσα στην φτέρη,
μια αγάπη θρηνεί που `φυγε
μακριά σαν περιστέρι.
Ώ έλα αγάπη μου πίσω ξανά,
ω έλα αγάπη μου σε μένα ξανά.
|
Ήtan mia forá mia mikrí neráida
pu `fige makriá péra ap’ ta livádia
mes stu dásus ti siopí
san erchótan i avgí
ke chanótan to fengári
glikó ákuges skopó ki éna tragudi
pu tha féri i zoí se mikró pulí ke se luludi.
Ki ótan mia vradiá éfige t’ agóri
móni sti siopí émine i kóri
ma éna vrádi me vrochí
pu kathótan monachí
ide t’ áspro to fengári
Chlomó pu `klege ki aftó
mésa stin ftéri,
mia agápi thrini pu `fige
makriá san peristéri.
Ώ éla agápi mu píso ksaná,
o éla agápi mu se ména ksaná.
|