Ιωνικόν | Ionikón

Γιατὶ τὰ σπάσαμε τ’ ἀγάλματά των,
γιατὶ τοὺς διώξαμεν ἀπ’ τοὺς ναούς των,
διόλου δὲν πέθαναν γι’ αὐτὸ οἱ θεοί.
Ὦ γῆ τῆς Ἰωνίας σένα ἀγαπούν ἀκόμη,
σένα ἡ ψυχές των ἐνθυμοῦνται ἀκόμη.
Σὰν ξημερώσει ἐπάνω σου πρωί αὐγουστιάτικο
τὴν ἀτμοσφαῖρα σου περνᾶ σφρῖγος ἀπ’ τὴν ζωή των·
καὶ κάποτ’ αἰθερία ἐφηβικὴ μορφή,
ἀόριστη μὲ διάβα γρήγορο,
ἐπάνω ἀπὸ τοὺς λόφους σου περνᾶ.

Giatὶ tὰ spásame t’ ἀgálmatá ton,
giatὶ toὺs dióksamen ἀp’ toὺs naus ton,
diólu dὲn péthanan gi’ aὐtὸ oἱ thei.
Ὦ gῆ tῆs Ἰonías séna ἀgapun ἀkómi,
séna ἡ psichés ton ἐnthimoῦnte ἀkómi.
Sὰn ksimerósi ἐpáno su pri aὐgustiátiko
tὴn ἀtmosfaῖra su pernᾶ sfrῖgos ἀp’ tὴn zoí ton·
kaὶ kápot’ aἰthería ἐfivikὴ morfí,
ἀóristi mὲ diáva grígoro,
ἐpáno ἀpὸ toὺs lófus su pernᾶ.