|
Εκείνοι που με λιθοβόλησαν δεν ζούνε πια,
με τις πέτρες τους έχτισα μια κρήνη.
Στο κατώφλι της έρχονται χλωρά κορίτσια.
Τα χείλια τους κατάγονται από την αυγή,
τα μαλλιά τους ξετυλίγονται βαθιά στο μέλλον.
Έρχονται χελιδόνια, τα μωρά του ανέμου.
Πίνουν πετούν να πάει μπροστά η ζωή.
Το φόβητρο του ονείρου γίνεται όνειρο,
η οδύνη στρίβει το καλό ακρωτήρι.
Καμιά φωνή δεν πάει χαμένη στους κόρφους τ’ ουρανού.
Ω αμάραντο πέλαγο, τι ψιθυρίζεις πες μου!
Από νωρίς είμαι στο πρωινό σου στόμα
στην κορυφήν όπου πρόβαλ’ η αγάπη σου.
Βλέπω τη θέληση της νύχτας να ξεχύνει τ’ άστρα,
τη θέληση της μέρας να κορφολογάει τη γη.
Σπέρνω στους κάμπους της ζωής χίλια μπλαβάκια,
χίλια παιδιά μέσα στο τίμιο αγέρι.
Ωραία γερά παιδιά που αχνίζουν καλοσύνη
και ξέρουν ν’ ατενίζουν τους βαθιούς ορίζοντες
όταν η μουσική ανεβάζει τα νησιά.
Χάραξα τ’ όνομα το αγαπημένο
στον ίσκιο της γιαγιάς ελιάς,
στον ρόχθο της ισόβιας θάλασσας.
|
Ekini pu me lithovólisan den zune pia,
me tis pétres tus échtisa mia kríni.
Sto katófli tis érchonte chlorá korítsia.
Ta chilia tus katágonte apó tin avgí,
ta malliá tus ksetilígonte vathiá sto méllon.
Έrchonte chelidónia, ta morá tu anému.
Pínun petun na pái brostá i zoí.
To fóvitro tu oniru ginete óniro,
i odíni strívi to kaló akrotíri.
Kamiá foní den pái chaméni stus kórfus t’ uranu.
O amáranto pélago, ti psithirízis pes mu!
Apó norís ime sto prinó su stóma
stin korifín ópu próval’ i agápi su.
Olépo ti thélisi tis níchtas na ksechíni t’ ástra,
ti thélisi tis méras na korfologái ti gi.
Spérno stus kábus tis zoís chília blavákia,
chília pediá mésa sto tímio agéri.
Orea gerá pediá pu achnízun kalosíni
ke ksérun n’ atenízun tus vathius orízontes
ótan i musikí anevázi ta nisiá.
Cháraksa t’ ónoma to agapiméno
ston ískio tis giagiás eliás,
ston róchtho tis isóvias thálassas.
|
