Το δρόμο της αγάπης μου θυμάσαι
μονάχα όταν νιώθεις προδομένη.
Τις νύχτες που παγώνει το φιλί σου
το σώμα μου γυρεύεις τρομαγμένη.
Ως πότε, ως πότε
εγώ θα `μαι λιμάνι σου, ως πότε,
να με θυμάσαι στους βοριάδες και στα κύματα;
Ως πότε, ως πότε
εγώ θα `μαι λιμάνι σου, ως πότε;
Τις ώρες της αγάπης μου θυμάσαι
τα βράδια που δε βγαίνουν τα όνειρά σου.
Και τρέχεις να κρυφτείς στα δυο μου χέρια
με ψεύτικες βροχές στα βλέφαρά σου.
|
To drómo tis agápis mu thimáse
monácha ótan nióthis prodoméni.
Tis níchtes pu pagóni to filí su
to sóma mu girevis tromagméni.
Os póte, os póte
egó tha `me limáni su, os póte,
na me thimáse stus voriádes ke sta kímata;
Os póte, os póte
egó tha `me limáni su, os póte;
Tis óres tis agápis mu thimáse
ta vrádia pu de vgenun ta ónirá su.
Ke tréchis na kriftis sta dio mu chéria
me pseftikes vrochés sta vléfará su.
|