|
Κάτι χαμένα Σαββατόβραδα
εκεί, στον πάγκο αφημένα
να σεργιανούν εμάς που μείναμε
κι όλα τα όνειρα με σένα
Κάτι χαμένα Σαββατόβραδα
παραμύθια μες στις άσπρες νύχτες
να σεργιανούν υγρά πλακόστρωτα
μες στα σκοτάδια ζουν οι μύστες
Σ’ αυτή την πόλη που γυρνώ κι όπου βρεθώ
κι όπου βαδίσω μες στα χνάρια σου πατώ
κι όποια βιτρίνα αντικρίσω, πίσω στρέφει και μου γνέφει
πια να μη σε καρτερώ
σ’ αυτή την πόλη τη δειλή που όπου πατήσεις μια ουλή
βαθιά χαράζει το κορμί
είσαι μόνη μακριά κι έχει πέσει η νύχτα
Κάτι χαμένα Σαββατόβραδα
σαν μετοχές σ’ εταιρία ονείρων
παλιά, της νιότης μου υπόγεια
στέμμα σε κορυφή κρατήρων
Ξαπλών’ η νύχτα βροχερή
θαμπές οι λάμπες στις κολώνες
είπες μακριά μου θα χαθείς
πολλές φορές,
μη βγαίνεις μόνη στους χειμώνες
Σ’ αυτή την πόλη που γυρνώ κι όπου βρεθώ, σημάδια βρίσκω
αγριεμένα τα φιλιά
μεθυσμένες οπτασίες σε φιγούρες φαντασίες βήματα νωχελικά
βλεφαρίδες
|
Káti chaména Savvatóvrada
eki, ston págko afiména
na sergianun emás pu miname
ki óla ta ónira me séna
Káti chaména Savvatóvrada
paramíthia mes stis áspres níchtes
na sergianun igrá plakóstrota
mes sta skotádia zun i místes
S’ aftí tin póli pu girnó ki ópu vrethó
ki ópu vadíso mes sta chnária su pató
ki ópia vitrína antikríso, píso stréfi ke mu gnéfi
pia na mi se karteró
s’ aftí tin póli ti dilí pu ópu patísis mia ulí
vathiá charázi to kormí
ise móni makriá ki échi pési i níchta
Káti chaména Savvatóvrada
san metochés s’ etería oniron
paliá, tis niótis mu ipógia
stémma se korifí kratíron
Ksaplón’ i níchta vrocherí
thabés i lábes stis kolónes
ipes makriá mu tha chathis
pollés forés,
mi vgenis móni stus chimónes
S’ aftí tin póli pu girnó ki ópu vrethó, simádia vrísko
agrieména ta filiá
methisménes optasíes se figures fantasíes vímata nocheliká
vlefarídes
|
