Τι είναι κείνο που φωτά, μάνα, στα δώματα ψηλά;
Κοιμήσου γιε μου κι ειν’ αργά σήμανε η ώρα έντεκα.
Μάνα, στα μάτια μου για δες, λάμπουνε τέσσερις φωτιές.
Δεν είναι τίποτα, έλα πια, ειν’ τα μπακίρια αστραφτερά.
Μέσα στη νύχτα και στη ζέστη φέγγαν οι τοίχοι απ’ τον ασβέστη.
Τη φυσαρμόνικα γλυκά παίζανε Σεραφείμ γλυκά.
Μέσα στη νύχτα και στη ζέστη φέγγαν οι τοίχοι απ’ τον ασβέστη.
Μάνα μου, ευθύς που ξεψυχήσω μηνύσετέ το στους ανθρώπους
σ’ όλη τη γη, σ’ όλους τους τόπους
κατά Βοριά κατά Νοτιά μαντάτα στείλετε πικρά.
Μέσα στη νύχτα και στη ζέστη φέγγαν οι τοίχοι απ’ τον ασβέστη.
Κι οι πόρτες τ’ ουρανού χτυπούσαν κι όλα τα δάση αχολογούσαν
ψηλά δεν έβλεπες κανέναν κι οι φλόγες φούντωναν ολοένα.
|
Ti ine kino pu fotá, mána, sta dómata psilá;
Kimísu gie mu ki in’ argá símane i óra énteka.
Mána, sta mátia mu gia des, lábune tésseris fotiés.
Den ine típota, éla pia, in’ ta bakíria astrafterá.
Mésa sti níchta ke sti zésti féngan i tichi ap’ ton asvésti.
Ti fisarmónika gliká pezane Serafim gliká.
Mésa sti níchta ke sti zésti féngan i tichi ap’ ton asvésti.
Mána mu, efthís pu ksepsichíso miníseté to stus anthrópus
s’ óli ti gi, s’ ólus tus tópus
katá Ooriá katá Notiá mantáta stilete pikrá.
Mésa sti níchta ke sti zésti féngan i tichi ap’ ton asvésti.
Ki i pórtes t’ uranu chtipusan ki óla ta dási achologusan
psilá den évlepes kanénan ki i flóges funtonan oloéna.
|