Χέρια τρελαμένα | Chéria trelaména

Η θάλασσα έχει κύματα,
η κουταλιά κανένα
και το κορμί που μου `δωσαν
χέρια έχει τρελαμένα.

Δεν υπακούνε στο μυαλό
σηκώσαν’ μπαϊράκι,
ακούνε μόνο την ψυχή
και το άσβηστο μεράκι.

Το `να κρατάει το μάνικο,
το άλλο δουλεύει πένα
και μ’ οδηγούν κοπιαστικά
στης μουσικής τη γέννα.

Έχω κοντά μου δυο παιδιά
και μια κυρά ωραία
μα τα λωλά τα χέρια μου
τέλια θέλουν παρέα.

I thálassa échi kímata,
i kutaliá kanéna
ke to kormí pu mu `dosan
chéria échi trelaména.

Den ipakune sto mialó
sikósan’ bairáki,
akune móno tin psichí
ke to ásvisto meráki.

To `na kratái to mániko,
to állo dulevi péna
ke m’ odigun kopiastiká
stis musikís ti génna.

Έcho kontá mu dio pediá
ke mia kirá orea
ma ta lolá ta chéria mu
télia thélun paréa.