Χρόνια αγχωμένα μα έχεις εμένα, τι θες
σπασ’ το ρολόι οι ώρες δεν είναι στιγμές.
Γίνε εσύ τ’ όνειρό μου, αγάπη δωσ’ μου
μες το σκοτάδι του κοσμου γίνε φως μου.
Χόρεψε, χόρεψε
είν’ η ζωή μια γιορτή.
Ο έρωτας κύματα
μάθε μου βήματα
να προχωράμε μαζί.
Χόρεψε, χόρεψε
κάνε με πάλι παιδί.
Κι από τα λάθη μου
κλέψ’ την αγάπη μου
παράδεισέ μου στη γη.
Οι δυσκολίες μετράνε ευτυχίες μετά,
δίχως πληγές δε χτυπά δυνατά η καρδιά.
Γίνε εσύ τ’ όνειρό μου, αγάπη δωσ’ μου
μες το σκοτάδι του κόσμου γίνε φως μου
|
Chrónia agchoména ma échis eména, ti thes
spas’ to rolói i óres den ine stigmés.
Gine esí t’ óniró mu, agápi dos’ mu
mes to skotádi tu kosmu gine fos mu.
Chórepse, chórepse
in’ i zoí mia giortí.
O érotas kímata
máthe mu vímata
na prochoráme mazí.
Chórepse, chórepse
káne me páli pedí.
Ki apó ta láthi mu
kléps’ tin agápi mu
parádisé mu sti gi.
I diskolíes metráne eftichíes metá,
díchos pligés de chtipá dinatá i kardiá.
Gine esí t’ óniró mu, agápi dos’ mu
mes to skotádi tu kósmu gine fos mu
|