Έπεσε στο τζάμι η βροχή
κι έφερε την άδεια σου μορφή
Όλες οι σκέψεις μου με πνίγουν
που βρίσκεσαι και ποιον φιλάς εσύ
Άφησα την πόρτα ανοιχτή
να ‘ρθεις σαν αγέρας σαν βροχή
Είσαι η μοίρα μου η ζωή μου
πόσο θ ’ αντέξω να λείπεις ακόμα εσύ
Και είμαι μόνος μου, φονιάς ο πόνος μου
μόνος να με σβήνει η μοναξιά.
Και είμαι μόνος μου, σου λέω μόνος μου
όλα για σένα μιλάνε που χάθηκες πια.
Πέφτουνε οι στάλες κι βροχή
μες στο διψασμένο μου κορμί
Έλα για να δεις την ερημιά μου
τώρα σε θέλω να ζήσω, αγάπη μου εσύ.
Και είμαι μόνος μου, φονιάς ο πόνος μου
μόνος να με σβήνει η μοναξιά.
Και είμαι μόνος μου, σου λέω μόνος μου
όλα για σένα μιλάνε που χάθηκες πια.
|
Έpese sto tzámi i vrochí
ki éfere tin ádia su morfí
Όles i sképsis mu me pnígun
pu vrískese ke pion filás esí
Άfisa tin pórta anichtí
na ‘rthis san agéras san vrochí
Ise i mira mu i zoí mu
póso th ’ antékso na lipis akóma esí
Ke ime mónos mu, foniás o pónos mu
mónos na me svíni i monaksiá.
Ke ime mónos mu, su léo mónos mu
óla gia séna miláne pu cháthikes pia.
Péftune i stáles ki vrochí
mes sto dipsasméno mu kormí
Έla gia na dis tin erimiá mu
tóra se thélo na zíso, agápi mu esí.
Ke ime mónos mu, foniás o pónos mu
mónos na me svíni i monaksiá.
Ke ime mónos mu, su léo mónos mu
óla gia séna miláne pu cháthikes pia.
|