Σ’ αυτή τη θάλασσα,
σ’ αυτή την τρικυμία
για δες παράξενα που απλώνεται
η γαλήνη.
Λες κι ό,τι μέλλει να συμβεί
έχει ήδη γίνει
κι έχει απομείνει
μοναχά η επιθυμία.
Ζωή είναι ζωή μου η ζωή
πονάει, πονηρεύει, προχωράει,
μα ως την τελευταία αναπνοή
παλεύει μια ζωή,
για ό,τι αγαπάει.
Δεν τα προκάλεσε κανείς
όσα συμβαίνουν
μπλέκουν τα θαύματα, τα πράγματα
οι συμπτώσεις.
Αυτή η απέραντη λαχτάρα
έχει επιπτώσεις.
Οι άνθρωποι ζούνε
και την ώρα που πεθαίνουν.
|
S’ aftí ti thálassa,
s’ aftí tin trikimía
gia des paráksena pu aplónete
i galíni.
Les ki ó,ti mélli na simvi
échi ídi gini
ki échi apomini
monachá i epithimía.
Zoí ine zoí mu i zoí
ponái, ponirevi, prochorái,
ma os tin teleftea anapnoí
palevi mia zoí,
gia ó,ti agapái.
Den ta prokálese kanis
ósa simvenun
blékun ta thafmata, ta prágmata
i sibtósis.
Aftí i apéranti lachtára
échi epiptósis.
I ánthropi zune
ke tin óra pu pethenun.
|