1922 (Στους χρόνους της καταστροφής) | 1922 (Stus chrónus tis katastrofís)

Στους χρόνους της καταστροφής
είκοσι δυο και πέρα
φονιάδες παραμόνευαν
το γέρο μου πατέρα.

Οι τοίχοι γέμιζαν αυτιά
οι νύχτες κρύα μάτια
οι πόρτες κρύβανε φωνές
σκιές τα σκαλοπάτια.

Πικροί καιροί σημαδιακοί
με δάκρυα κι αλάτι
με του δασκάλου τη φωνή
το χέρι του εργάτη.

Μαζί με κείνους στο σταυρό
παρά να προσκυνήσω
παρά να πάω μπρος σκυφτός
ορθός να πολεμήσω.

Τα χέρια να ‘ναι σίδερα
και θα γυρίσει η σφαίρα
θα φέρει κάτω το φονιά
και πάνω τον πατέρα.

Stus chrónus tis katastrofís
ikosi dio ke péra
foniádes paramónevan
to géro mu patéra.

I tichi gémizan aftiá
i níchtes kría mátia
i pórtes krívane fonés
skiés ta skalopátia.

Pikri keri simadiaki
me dákria ki aláti
me tu daskálu ti foní
to chéri tu ergáti.

Mazí me kinus sto stavró
pará na proskiníso
pará na páo bros skiftós
orthós na polemíso.

Ta chéria na ‘ne sídera
ke tha girísi i sfera
tha féri káto to foniá
ke páno ton patéra.