Αν βαρέθηκες κυρία,
φύγε ήσυχη ξανά.
Τη μικρή μας ιστορία
δεν την είπα πουθενά.
Παλληκάρι είμαι, κυρά μου,
κι άδικα ανησυχείς.
Όσα είδ’ η αγκαλιά μου
δεν τα έμαθε κανείς.
Κι αν μπρος σε ξένους βρεθούμ’ ένα βράδυ,
θα σε κοιτάξω σαν άγνωστη πια,
σαν να μη γίναμ’ οι δυο στο σκοτάδι
στάχτη στην ίδια τη φωτιά.
Άντρας είμαι, δεν πειράζει,
κάνε εσύ τη μοιρασιά.
Δώσ’ μου εμένα το χαλάζι,
κράτα εσύ την ξαστεριά.
Ούτε τώρα που σε χάνω
θ’ ακουστεί λόγος πικρός.
Αν θα κλάψω, θα το κάνω
όταν μείνω μοναχός
|
An varéthikes kiría,
fíge ísichi ksaná.
Ti mikrí mas istoría
den tin ipa puthená.
Pallikári ime, kirá mu,
ki ádika anisichis.
Όsa id’ i agkaliá mu
den ta émathe kanis.
Ki an bros se ksénus vrethum’ éna vrádi,
tha se kitákso san ágnosti pia,
san na mi ginam’ i dio sto skotádi
stáchti stin ídia ti fotiá.
Άntras ime, den pirázi,
káne esí ti mirasiá.
Dós’ mu eména to chalázi,
kráta esí tin ksasteriá.
Oíte tóra pu se cháno
th’ akusti lógos pikrós.
An tha klápso, tha to káno
ótan mino monachós
|