Κι οι άνδρες κλαίνε | Ki i ándres klene

Σαν πληγωμένος αετός, στην κάμαρά μας μπήκα
κι ούτε ανάσα, ούτε φως, ούτε αγκαλιά δεν βρήκα
Κι όπως σκεφτόμουνα πως άλλος σ’ αγκαλιάζει
το πρώτο δάκρυ μου κατάλαβα να στάζει

Όσοι δεν πόνεσαν, άσ’ τους να λένε
Κι όμως κυρία μου κι οι άνδρες κλαίνε

Με τσακισμένα τα φτερά έπιασα το ποτήρι
μα του χαμού σου η συμφορά με είχε παρασύρει
Κι όσο σκεφτόμουνα πως είσαι μακριά μου
ποτάμια τρέχανε θολά τα δάκρυά μου

San pligoménos aetós, stin kámará mas bíka
ki ute anása, ute fos, ute agkaliá den vríka
Ki ópos skeftómuna pos állos s’ agkaliázi
to próto dákri mu katálava na stázi

Όsi den pónesan, ás’ tus na léne
Ki ómos kiría mu ki i ándres klene

Me tsakisména ta fterá épiasa to potíri
ma tu chamu su i simforá me iche parasíri
Ki óso skeftómuna pos ise makriá mu
potámia tréchane tholá ta dákriá mu