Άσπρο μαύρο το πλακάκι, τώρα κάτω το μαλλί,
χτύπαγες το τακουνάκι, ξύπναγε η ανατολή.
Κεντημένο γιακαδάκι, φιλντισένιος ο λαιμός,
τίκι τακ το πασουμάκι, ξύπναγε και ο Θεός.
Το γλυκόλαλο μπουζούκι άρχιζε τον αμανέ
κι άνοιγες σαν το μπουμπούκι, της καρδιάς μου ουρανέ.
Κι όταν έπεφτε η μπούκλα και βουτούσε στον καφέ,
δεν υπήρχε άλλη κούκλα μέσα στο “Κουλέ Καφέ”.
Φέρτε κούπες, φέρτε ντέφια, φέρτε ούζα για να πιω,
η ψυχή μου έχει κέφια κι ας σηκώνω και σταυρό.
Ό,τι έχω ας το χάσω, στην αγάπη θα το βρω
|
Άspro mavro to plakáki, tóra káto to mallí,
chtípages to takunáki, ksípnage i anatolí.
Kentiméno giakadáki, filntisénios o lemós,
tíki tak to pasumáki, ksípnage ke o Theós.
To glikólalo buzuki árchize ton amané
ki ániges san to bubuki, tis kardiás mu urané.
Ki ótan épefte i bukla ke vutuse ston kafé,
den ipírche álli kukla mésa sto “Kulé Kafé”.
Férte kupes, férte ntéfia, férte uza gia na pio,
i psichí mu échi kéfia ki as sikóno ke stavró.
Ό,ti écho as to cháso, stin agápi tha to vro
|