|
Έπαιζα με τη φωτιά, πέταγα σαν τα πουλιά,
έκλεβα τους ουρανούς κι έφερνα κατακλυσμούς.
Τα ‘βαζα με τους καιρούς, τους ανθρώπους, τους θεούς,
γέλαγα στο χωρισμό και στον παραλογισμό.
Και συνάντησα εσένα κι είδα τη ζωή μου αλλιώς
κι όλη η δύναμη που είχα έγινε έρωτας τρελός.
Και συνάντησα εσένα κι όσα έκανα παλιά
γίναν κρύσταλλα, σπάσαν με τα πρώτα σου φιλιά.
Είχα φίλο το βοριά θύελλα μες στην καρδιά,
έσπαγα τις κλειδαριές κατακτούσα αγκαλιές.
Στο μεγάλο, στο μικρό είχα πάντα δίκιο εγώ,
τ’ άστρα και τους κεραυνούς ήθελα για αδελφούς.
Και συνάντησα εσένα κι είδα τη ζωή μου αλλιώς
κι όλη η δύναμη που είχα έγινε έρωτας τρελός.
Και συνάντησα εσένα κι όσα έκανα παλιά
γίναν κρύσταλλα, σπάσαν με τα πρώτα σου φιλιά.
|
Έpeza me ti fotiá, pétaga san ta puliá,
ékleva tus uranus ki éferna kataklismus.
Ta ‘vaza me tus kerus, tus anthrópus, tus theus,
gélaga sto chorismó ke ston paralogismó.
Ke sinántisa eséna ki ida ti zoí mu alliós
ki óli i dínami pu icha égine érotas trelós.
Ke sinántisa eséna ki ósa ékana paliá
ginan krístalla, spásan me ta próta su filiá.
Icha fílo to voriá thíella mes stin kardiá,
éspaga tis klidariés kataktusa agkaliés.
Sto megálo, sto mikró icha pánta díkio egó,
t’ ástra ke tus keravnus íthela gia adelfus.
Ke sinántisa eséna ki ida ti zoí mu alliós
ki óli i dínami pu icha égine érotas trelós.
Ke sinántisa eséna ki ósa ékana paliá
ginan krístalla, spásan me ta próta su filiá.
|
