|
Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες
και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει
Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
μέσα στης μνήμης το παλιό βιβλίο τα ‘χω κλείσει
Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες
που μια στιγμή σταυρώνανε το βλέμμα τους μαζί μου
Τέτοιες που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτος μου πόθος,
ενώ ποιος ξέρει θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου
Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς πόλεις όπου έχω ζήσει,
πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,
μα κείνες ταξιδεύοντας που αντίκρισα ένα βράδυ
(Κι είδα μακριά τα φώτα τους, τ’ άπειρα, να χορεύουν
που ήταν σαν να με φώναζαν, που ήταν σαν να μου γνέφουν)
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι
|
An nostalgó den ine esás, agápes perasménes
ke tis stigmés tis eftichis mazí sas pu écho zísi
Ta róda sas ta márana sta chéria mu ke tóra
mésa stis mnímis to palió vivlío ta ‘cho klisi
Ma ine kápies ágnostes, perastikés ginekes
pu mia stigmí stavrónane to vlémma tus mazí mu
Téties pu minan o glikís ki anéfiktos mu póthos,
enó pios kséri th’ állazan gia pánta ti zoí mu
An nostalgó den ine esás pólis ópu écho zísi,
pólis pu sas egnórisa ke pu sas écho afísi,
ma kines taksidevontas pu antíkrisa éna vrádi
(Ki ida makriá ta fóta tus, t’ ápira, na chorevun
pu ítan san na me fónazan, pu ítan san na mu gnéfun)
ke pu to plio prospérase, pléontas sto skotádi
|
